Afscheid nemen & het ziekenhuis

Hola Hola!

Susan is back on earth, het heeft even geduurd maar ik ben weer aan de betere hand, ik zal zo vertellen watskeburt.
Ik vond het wel weer even tijd voor een update! Laatste weken veel gebeurd en gedaan. Sinds pap en mam weer terug zijn in Nederland duurde het niet lang meer voordat Jonas ons ook ging verlaten. Jonas is onze huisgenoot (ZOT) van België wat echt mijn maatje hier is geworden in Cusco! (TE) Gekke tijden mee beleefd en 3 maand samen mee gewoond. 2 weken geleden hebben we hem moeten afzetten op het vliegtuig naar Lima, en we missen hem hier! Afgelopen zaterdag Celine op het vliegtuig naar Nederland gezet na 3 maand! Als je hier met mensen samenwoont zie je ze elke dag.. we eten samen, gaan samen uit, doen samen leuke dingen, zien elkaar in het weekend, oftewel je ziet elkaar 'constant'. Je kunt je voorstellen dat je best gehecht raakt aan de mensen die hier wonen. Ik heb ook wel een traantje moeten laten (meerdere) toen ze weg gingen. Afgelopen weekend waren hier (2e keer) de verkiezingen! Dit betekend in Cusco; "Geen drank, en alle kroegen zijn gesloten" Vrijdag hebben we als afscheid van Celine lekker luxe gegeten en zijn daarna richting huis gegaan (Tja, je mag toch niet drinken) Eenmaal thuis, besloten geertje en ik nog even naar de super te gaan (Misschien konden we toch nog een flessie wijn meepakken) Op weg naar het winkeltje bij ons op de hoek stond een busje waar behoorlijk veel herrie uitkwam en met Peruaanse mannen aan het bier.. vroegen gelijk of we ook kwamen. Eerst even een lekker wijntje gekocht (wat gelukkig nog wel te koop was) en daarna naar het busje gelopen, toch nog een geweldige avond gehad. In de kou de hele avond op Peruaanse hitjes gedanst en lekker een paar wijntjes gedronken met gezellige mensen, al met al werd dat ook weer 05:00! Zaterdag avond lekker rustig aan gedaan en wijntjes gedronken op het balkon (Stappen konden we toch niet). Zondag avond heb ik met Carien besloten lekker te gaan eten bij Baco's, daarna wezen poolen en nog even de stad in geweest. Nu komt het, watskeburt. Maandag merkte ik overdag al dat ik erg moe was, niet een heel gek idee aangezien ik zondag nacht om 04:00 thuis was, maandag avond besloten vroeg te gaan slapen omdat ik echt kapot was. Ik werd dinsdag ochtend wakker met een onwijs moe gevoel, ik had die nacht ook niet lekker geslapen.. ik had besloten maar een lekker dagje vrij te nemen van stage. Dit dagje kon ik eigenlijk niet beschrijven als "Lekker". Ik heb de hele dag in bed gelegen en ik kon er niet meer uitkomen, ik had totaal geen energie meer en voelde me zwaar beroerd. Wel gek want ik kreeg last van dezelfde symtomen toen ik net uit de jungle terug kwam. Dinsdag avond had ik gewoon weg de kracht er niet voor om mijn bed uit te komen. Mijn lieve huisgenoten hebben toen besloten dat het zo niet langer kon en een half uur later stond onze dokter "Pinedo" op te stoep om mij te vertellen dat we naar het ziekenhuis gingen, met jawel..... de abulance. Wow toen schrok ik toch wel even. Samen met Carien de abulance in gekropen en met zwaailichten naar het ziekenhuis gereden (Wanneer de abulance er niet langs kon, gingen natuurlijk ook de sirenes aan gna gna) Echter kon ik er op dat moment niet om lachen aangezien ik me kapot beroerd voelde. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik met de rolstoel naar mijn (hotel) kamer gestuurd. Ja je lacht je rot als je mijn kamer had gezien (helaas geen foto) het is gewoon een hotelkamer van ongeveer 40 vierkante meter met een grote tv en dan staat er een ziekenhuisbed. Eenmaal in bed ging gelijk het infuus erin en ben ik eerst een beetje bijgekomen. Ze hebben bloed afgenomen, moest in een potje plassen en er werd een echo gemaakt van mijn nieren (vanwege de blaas klachten en pijn in mijn rug)
Een uur later kwam dokter "Pinedo" terug met het resultaat; Een flinke (extreme, zoals hij het noemt) infectie aan de urinewegen! Oftewel een blaasontsteking waar je niet goed van wordt. Allang blij dat ik te horen kreeg dat mijn nieren verder prima in orde waren. 's nachts heb ik opzich prima kunnen slapen, al slaap je toch wel minder vast met een infuus en een zuster die elke twee uur mijn bloeddruk in de gaten hield.
de volgende dag kwamen mijn huisgenootjes langs en heb ik de rest van de middag lekker tv gekeken, ik merkte wel dat ik aan het eind van de middag er al een beetje klaar mee was. De tweede nacht was echter een hell. In ene moest er om de 2 uur antibiotica in het infuus gespoten worden, dit werd echter op een plek gedaan waardoor het gelijk mijn ader inspoot, die pijn was niet te harden. Wanneer dit één keer in de nacht gebeurd, alla, maar om de twee uur! Ik dacht dat ik "GEK" werd. De zusters die er werken zien nou ook niet de meest vriendelijke mensen op deze wereld. De nachtzuster joeg me soms de stuipen op het lijf, midden in de nacht om 3 uur, nadat ze weer 5 liter antibiotica aan het spuiten was, kon ze nog wel even lekker schreeuwen; PAAAAIN? PAAAAAIN? SENORITA... PAAAAAIN? Gotsamme kan je niet zien dat ik hier lig te verkrampen van de pijn.. soms dacht ik even dat ze niet meer terug kwam.. deze droom viel echter in duigen wanneer ik voor de 10e keer de deur weer open hoorde gaan. Wat ook typisch Peruaans is, is de dokters ronde elke ochtend. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. De eerste ochtend in het ziekenhuis ging mijn deur om 09:00 's ochtends open, vervolgens kwamen er 15 mensen binnenlopen (achteraf bleken dit alle stagiaires en vrijwilligers en co-assistentes en weet ik veel allemaal wat het zijn) ik dacht serieus even dat ik in ene mee werd genomen voor een operatie. Op commando moest ik op mijn rug en buik gaan liggen zodat ze mij konden onderzoeken, 15 Peruaanse idioten eromheen die me natuurlijk lekker aan zaten te staren, voelde me een beetje voor lul.. Dat punt bereikt te hebben was ik eigenlijk wel klaar met het hele ziekenhuis. Vandaag mocht ik dan toch naar huis, na enig aandringen want als het aan hun had gelegen hadden ze me tot zaterdag gehouden. Ik trok het geen uur langer in dat ziekenhuis, dan heb ik het nog niet eens gehad over het voedsel dat je daar voorgeschreven krijgt. Die details bewaar ik jullie liever. Na 60 pillen mee te hebben gekregen zijn we lekker naar huis gegaan. Woow wat was ik blij om weer lekker thuis te zijn tussen mijn huisgenootjes. Lekker wat gegeten en daarna een filmpje gekeken. Toch maar weer gekke dingen meegemaakt, stiekem hou ik er wel van. Ik moet nu 5 dagen antibiotica slikken, 5 pillen op een dag en dan moet het als het goed is beter gaan, ik vertrouw erop.. want ik ga NIET terug naar dat ziekenhuis!
Ik hoop ook dat ik weer snel de oude ben aangezien 3 huisgenootjes over een kleine 3 weken ook al vertrekken. Echt niet tof, ik zie daar ook echt wel tegen op. 16 juli moeten Carien en ik helaas Cusco verlaten.. daar begin ik maar niet over want anders rollen de tranen over het toetsenbord. Carien en ik hebben de plannen gemaakt om de laatste twee weken van onze reis naar het strand te gaan in het noorden van Peru.. het blijkt dat je daar mooie stranden hebt en we gaan samen surfen en sandboarden! Maargoed dit duurt gelukkig nog eventjes! Ik hoop dat ik jullie weer een kleine update heb gegeven van mijn bizarre maar te gekke leven hier in Cusco!

Hasta luego y un beso grande!