Colca Canyon & Chili

Hola!

Hier zit ik dan weer, even weer een update.
Graag houd ik jullie weer op de hoogte van leven in Zuid-Amerika.
Enkele weken geleden ben ik met 3 vriendinnetjes naar Arequipa afgereisd om daar de 2daagse Colca Canyon te hiken. De eerste dag hebben we 7 uur naar beneden gehiked. Aangezien het een Canyon is, is het dus de bedoeling om eerst de dalen om vervolgens de tweede dag omhoog te hiken (4 uur). De trip was best pittig, maar zeker hartstikke leuk. In een groep met Colombianen en Engelsen hebben we het gehaald. Zeker een geslaagde trip. Na het weekend weer heerlijk terug gekeerd naar Cusco.

Na een week weer aan het werk te zijn geweest, was ik alweer klaar voor de volgende trip, namelijk Chili. Samen met Carien hebben we de nachtbus naar Tacna gepakt (16 uur). Eenmaal aangekomen in Tacna (Peru) moesten we de grens over naar Chili. In een taxi samen met twee "stinkende" Peruaanse vrouwen richting Chili. Het is voor mij de eerste keer dat ik Peru heb verlaten voor een ander Zuid-Amerikaans land. Wanneer je aankomt in Peru krijg je een immigratie kaatje die je ten alle tijde bij je moet hebben wanneer je de grens overgaat. Alles wat echter op het papiertje staat, staat ook in mn paspoort. Zou heb ik bij mijn aankomst in Peru een stempel gekregen in mijn paspoort met het aantal dagen dat ik hier in Peru mag blijven (5 maanden). Wanneer ik de grens overga vervalt deze aantal dagen. Normaal gesproken zou ik een stempel in mijn paspoort krijgen voor 3 maanden (dit is de normale procedure) echter vroeg de man van de immigratie hoelang ik van plan was te blijven in Peru, tot mijn verbazing kreeg ik zonder enige moeite een stempel voor 4 maanden. Dit is voor mij ideaal, nu hoef ik na drie maanden niet de weer de grens over om opnieuw drie maanden te krijgen. Na twee uur, dan eindelijk aangekomen in Arica. Arica is een plaats in het noorden van Chili. Onze planning was om 2 dagen in Arica te blijven, om vervolgens twee nachten in Iquique te zijn om daarna weer terug te gaan naar Arica. Iquique is ongeveer 5 uur met de bus vanaf Arica. In Arica hebben we heerlijk aan het strand gelegen en wat vitamine D meegepakt. In Arica zelf was verder niet heel veel te doen. Het noorden van Chili is op zich een mooi gebied, maar we hebben geen of weinig cultuur gezien van Chili. Ik heb de gehele week niet het gevoel gehad dat ik mij in Chili bevond. Het enige opvallende is dat de mensen toch wel een stuk mooier zijn dan hier in Peru. Na twee nachten in Arica te hebben doorgebracht, zijn we dus doorgereisd naar Iquique. Hier hebben we helaas twee dagen bewolkt weer gehad. We hebben het geluk gehad dat we in een super leuk hostel zaten, met veel leuke mensen. Uiteindelijk hebben wij ons dus goed kunnen vermaken. Na twee nachten hebben we weer afscheid genomen van Iquique en weer terug gereisd naar Arica. Vooral weer lekker gegeten en gedronken en van de zon genoten. Het was ten slotte vakantie. Vrijdag ochtend zeer vroeg weer veilig geariveerd in Cusco.
Het weekend maar weer een paar dansjes en drankjes gewaagd hier in Cusco.

Het leven gaat hier zn gangetje, vooral vollop genieten. Ik merk dat ik nu meer geniet en bewust ben van mijn leven hier in Cusco. Het werk bevalt me goed en heb er veel lol in. Afgelopen week waren hier twee vrije dagen in Cusco (donderdag en de vrijdag). Afgelopen dinsdag hebben hadden we een feestdag op ons werk. Een feestdag in Cusco betekend geheid feest. Zoals veel feestdagen in Peru staat het voornamelijk in het teken van Jezus. Ook deze dag werd geopend door een klaagzang (oftewel ee preek) van een pastor. Echter was deze best interssant. De pastor vertelde voornamelijk dat Jezus mensen waardeerd zoals ze zijn. Zo maakt het niet uit of het kind gehandicapt is, dik, dun, arm of rijk. Iedereen is gelijk. Het klinkt misschien heel cliche, maar zoiets is toch heel belangrijk en gelijkheid is hier in Peru vaak nog ver te zoeken. Na deze preek kon het feest beginnen. Zoals veel van mijn vriendinnetjes wel weten was ik te bewonderen als de enige echte Olivia van Greace, de bedoeling was namelijk dat alle leraren van alle klassen moesten optreden. Zonder enig overleg werd ik benoemd tot de Olivia en moest ik mijn danspassen showen samen met mijn mannelijke collega, die westerse blonde meiden maar wat interessant vindt. Na wat ongemakkelijke momenten toch maar tegen mezelf toegesproken dat ik hier niet slechter van word en me maar moet gedragen als een volstrekt idioot. Zoals men wel weet ben ik daar niet heel vies van, dus zonder enige schaamte heb ik mijn danspassen gedeeld met mijn collegas. Histerisch en hilarisch heb ik mij volkomen te "kakke" gezet. Het beeldmateriaal bewaar ik voor mijzelf. In ruil voor wat soles kun je het beeldmateriaal tussen vier muren bekijken, beroepsgeheim geld hier ten strengste. Nee flauwekul. Nadat iedereen iedereen had opgetreden en de kinderen weer richting huis waren hebben we met alle collegas gelunchd. Op de manier zoals de Peruanen het hier doen hebben we heerlijk gegeten. Lange tafels, bier en voedsel in overvloed. Heerlijk die Peruanen, vooral niet te hard werken maar lekker genieten. Ja, dan is daar het Peruaanse voedsel. Mijn maag is nog steeds niet altijd gewend aan het soms wat heftige voedsel. Na een lekkere kippenpoot, een aardappel en een soort van bami begon mijn maag na 20 minuten te protesteren. Het gebeurd altijd op de momenten dat het nou net niet uitkomt. Na flinke buikkrampen toch maar richting huis gegaan, vet suf want het was juist zo gezellig. Thuis mijn darmen maar even helemaal schoongemaakt (wow dat klinkt gek) en lekker in bed gelegen. Gelukkig heeft de buikkramp maar enkele uren aangehouden. Gelukkig zijn er nog vele feestdagen hier in Cusco en kan ik de schade inhalen.

Zoals jullie onderhand wel weten val ik nog altijd in de ene verbazing, in de andere. Mijn huisgenoot heeft op het moment de meest verschrikkelijke huiduitslag te pakken. Je zou haast zeggen dat ze niet van deze planneet is. Samen met haar heb ik afgelopen zaterdag de halve dag in het ziekenhuis doorgebracht, bij de afdeling deramtologie. Nou maak daar maar dreamatologie van. De mensen in Peru van heel weinig kaas gegeten. Nu moet ik zeggen dat we naar een lokaal ziekenhuis zijn geweest en de zorg hier ook minder goed is. De dermatoloog heb vol verbazing en met een vies gezicht gekeken naar het lichaam van mn huisgenoot. Nou ik moet zeggen, dat maakt je nu niet bepaald gerust. Zonder het ook maar aan te raken zijn we weer terug naar huis gestuurd met " Sorry, ik weet het echt niet wat het is". Met enig hulp vanuit Nederland heeft ze waarschijnlijk de huiduitslag vanwege een virus infectie. Het moet vanzelf overgaan, maar de symptomen zullen wel behandel moeten worden. De afgelopen tijd begin ik mij meer te irriteren aan de laxe houding van veel Peruanen. Alles gaat zooooooo langzaam. Gisteren moest ik snel even wat boodschappen doen voor het eten, nou laat dat snel maar achterwege. Na twee uur was ik dan eindelijk terug in huis. Een rij waar je niet goed van wordt en het feit dat geen er geen enkele kassa geopend wordt wekt toch wel wat frustratie op. Het mooie is dat geen enkele Peruaan in de rij zich dan ook maar druk maakt. Dan maar een powernap van 5 minuten op de kar. Ik als Nederlander kon mij natuurlijk niet inhouden en gevraagd of er een kassa bij open kom, anders ging ik zelf wel achter die verdomde kassa zitten. Vervolgens werd ik aangekeken alsof ik een aap was met een banaan in zn oor. Peruanen zijn hele lieve mensen maar de instelling is toch soms verdomd moeilijk. Er zijn zoveel dingen waar ik mij over blijf verbazen, maar dan zit ik hier morgenvroeg nog. Op het moment is het hier kwart voor 7 savonds en het regent. Het regenseizoen is hier nu officieel begonnen. Gelukkig ben ik nogal wat gewend van Nederland maar er zijn momenten dat ik bang ben dat de hele stad wegspoelt. Dit komt vooral omdat Cusco in een kom ligt en het water zich daarom constant voortbeweegd.

Ik hoop dat ik jullie weer een beetje heb kunnen bijpraten.

Heel veel liefs vanuit Cusco, Peru!