Een Peruaanse bruiloft

Buenas Noches,

Zoals de meesten van jullie wel weten ben ik hele dagen aan het werk en wil ik jullie graag op de hoogte houden van mijn hoogtepunten hier in Peru. Dinsdag was het dan zover, mijn eerste Peruaanse bruiloft. Mijn collega, Ronal, ging trouwen. 25 jaar en hij stapte dan toch dinsdag echt in het huwelijks bootje (Ik moet toch ook wel eens aan gaan maken). Voordat ik over deze bruiloft vertel moeten jullie weten dat Ronal en Nora *zijn vrouw er nogal een apart geloof er op na houden. Iets met niet drinken en leven volgens de regels van God. Iets waar ik mij ook *probeer* aan te houden.

Dinsdag na het werk ging ik dan naar huis om mijn elegante kleedje voor die avond aan te trekken. De hele familie was thuis dus er moesten natuurlijk meerdere kleedjes geshowt worden. Ik kreeg te horen van mijn gast moeder dat ik geen zwart kleedje naar een bruilofd aankon. Geen zwart? dan maar een maagdelijk wit jurkje. Zoals de meesten van jullie denk ik wel weten is het uur in Peru altijd 2 uur later. De bruiloft begon om 6PM, maar mijn gastmoeder gaf toch wel duidelijk aan dat ik er op tijd moest zijn. Met weinig zin, maar met goede moed stapte ik naar buiten, op zoek naar een taxi. Natuurlijk kan een mooi kado niet ontbreken. Eerder die dag heb ik besloten een fruitschaal voor het bruidje te kopen. Niet te duur en heul praktisch.

Eenmaal in de taxi (6:15PM) werd ik lichtelijk nerveus, ik was toch wel aan de late kant. Om 6:30PM was ik dan toch eindelijk op de plaats van bestemming. Jullie kennen het gevoel vast wel, het uitstellen om ergens naar binnen te gaan. Nou, dat gevoel overkwam mij dus ook. Eerst maar wat rondgelopen in de buurt met mn maagdelijke witte kleedje en toen toch maar besloten om naar binnen te gaan. Tot mijn grote verbazing was ik een van de eerste. Zo een gevoel van NEE HE, wat door je heen gaat op dat moment (Kennen jullie ook vast wel). Met mn kado liep ik maar naar de bruidegom. Een beetje klungelig zei ik: Van harte gefeliciteerd, hier ik jullie kado. Waarop Ronal mij in het oor fluisterde, het kado geef je altijd aan het eind van de bruiloft. Zo een moment dat je rood aankleurt en je het liefst de eerste beste taxi pakt naar huis. Nou dat gevoel dus. Ik mocht plaatsnemen op een van de vele maagdelijke witte stoeltjes. Klotsende oksels en een licht ongemakkelijk gevoel verder, kwam er dan toch een van mijn collega's binnen. Een voor een kwamen ze binnendruppelen en jawel om 20:30PM kon dan toch echt de bruiloft beginnen. Nagaande dat ik er al 2 uur zat.

Om half negen begon dan echt de ceremonie. Er was voor de hele avond een klein bandje wat ons moet vermaken tot dat het bruidje binnenkwam. Potdomme, als deze man ons moest vermaken dan kan het nog wel eens een interessante bruiloft worden (niet echt). Zo'n gevoel dus. Meneer begon voor te lezen uit de bijbel, en dit duurde anderhalf uur. Ik maak geen grappen mensen. Meerdere collega's keken elkaar aan met zo'n blik van: Dit ga je toch niet serieus menen? Na 3 uur preken over god kwam dan toch eindelijk het bruidje. Ik moet haar nageven, ze zag er mooi uit in haar witte maagdelijke jurkje. Mijne viel daarbij in het niets, helaas. Na wat gedoe met het maagdelijke witte jurkje kon dan toch eindelijk het ja-woord worden gezegd. Iets waar ik al 4 uur op zat te wachten. In Nederland word er natuurlijk gekust na het ja woord. Hier in Peru is dit ook het gebruik. Het bruidje haar aanstaande man niet voor publiek kussen, dit is niet wat God voor ogen had. Jullie ken het wel een moment dat je een beetje giechelig en je vooral je vriendinnen mist. God wat had ik dit moment graag met jullie willen delen. Plassen in ons witte kleedje van het lachen.

Na de ceremonie moesten er natuurlijk foto's genomen, en Ronal en Nora vertrokken. Onze entertainer kwam tevoorschijn en begon bijbelse liederen te zingen. Ok, deze avond kon niet erger. Her en der hoorde ik mijn collega's al zeggen: "Hebben ze hier shotjes?" "Ik heb honger" "Preken doet mijn moeder wel". Je moet nagaan dat mijn collega's voornamelijk gidsen zijn en stil zitten is niet helemaal hun ding is. Na een preek van 2 uur kwam man en vrouw dan toch eindelijk terug. Er kon gegeten worden. Ik had mij hier op verheugd want we vergingen ondertussen toch wel van de honger. Echter bleek dit vreugde momentje van korte duur. Toen de eerste borden naar buiten kwamen zonk de moed in mijn schoenen. Op het menu stond varken, 2 gekookte aardappelen en een broodje wat minstens 2 jaar lang op het aanrecht heeft moeten hebben gelegen. Peruanen eten alles, zijn totaal niet kieskeurig en waarderen alles wat je krijgt. Maar ook de moed zonk meerdere collega's in de schoenen. Ik heb geprobeerd van alles wat te eten, maar helaas mijn maag protesteerde te hard. Met ons glaasje coca cola, waar we mee proosten, heb ik de boel weg gespoeld. Er werd op deze bruiloft geen alcohol geschonken vanwege hun geloof. Jullie moeten nagaan dat het ondertussen 11:30PM was. Tot het moment dat een van mijn collega's zei: Tot hier en niet verder, we gaan aan het bier en er moet gedanst worden. Na het eten hebben we besloten deze verschrikkelijke avond maar goed af te sluiten. Met zijn allen hebben we een plaatselijke bar op gezocht.

Eenmaal aangekomen bij de bar / discotheek kreeg ik al snel het gevoel dat dit een hele interessante avond kon worden. Niks bleek minder waar. De kratten bier kwamen tevoorschijn en binnen no time was iedereen aan het dansen en werden de eerste collega's aangeschoten. Enkele kratten verder was ik de enige nuchtere in het gezelschap en heb ik meerder collega's naar buiten geleid waar ze hun maag konden luchten. Veel Peruanen kennen geen grenzen wat betreft alcohol en laten zich totaal de vrije loop. Dit geeft hilarische momenten. Ook mijn baas was behoorlijk van het patje en iedereen had het naar zijn zin. Om 4AM toch maar besloten naar huis te gaan en mijn dronken collega's achter te laten. Uiteraard moest er de volgende dag gewerkt worden. Om 9 uur 's ochtends was ik bij kantoor. Niemand te bekennen. Mijn baas 100 keer gebeld maar geen gehoor. Maar terug gegaan naar huis. Wat moet je anders? Om 2 uur smiddags verscheen mijn baas op kantoor, waarop hij mij doodleuk vertelde te hebben gedanst tot 9 uur in de ochtend.

Bedankt mannen, jullie hebben deze zware avond dragelijk gemaakt!

Susan